கடல்

மணலைக் குடித்துக் குடித்தும்
என்றுந் தன் தாகந் தணியாத
கடல்

கரையில் அலை வீசி
மணல் பிடிக்கும்
கடல்

உடுத்துவதாய் ஏமாற்றிக்
கரையின் தோலுரிக்கும்
கடல்

மணலைத் தின்று தின்று செரிக்காமல்
மீண்டும் மீண்டும் துப்பும்
கடல்

தான் துப்பிய எச்சிலைத்
தானே விழுங்கும்
கடல்

கரைச் செவிடன் காதில்
சங்கூதுகிறது
கடல்

கடற்கயவனின் தீராத காமப்பசி
காயப்பட்டும் கற்போடு தான் நிற்கிறாள்
கரைக்கன்னி

ஓய்வின்றி எப்போதும்
புணர்ந்து கொண்டிருக்கும் காமுகர்களோ
கடலுங் கரையும்!

கடலும் கரையும் புணர்கின்றன
வழியும் வியர்வையேந்தி வீசுகிறது
சில்லென்ற காற்று

உவர்மணலை உழுது உழுதும்
பயனின்றி வியர்க்கிறது
கடல்

தன் இருதய ஆழத்தில் கண்ணீர் முத்தை மறைத்து
அலை உதடுகளில் ஆரவாரச் சிரிப்போடு வருகிறது
கடல்

உள்ளே கண்ணீர் முத்து வெளியே சிரிக்கும் அலைகள்
உள்ளொன்று வைத்துப் புறமொன்று பேசும்
கடல்